Vitamine B2

Ook vitamine B2 maakt deel uit van de in water oplosbare vitamines van de B-groep. In 1879 werd de vitamine als eerste ontdekt als de geelgroene kleurstof in melk. De stof kreeg toen de naam lactoflavine (lacto = melk, flavus = geel). De fluorescerende geelgroenige kleur is goed te zien in melkwei. Dit is de vloeistof die resteert bij de productie van kaas. De officiële chemische naam van deze vitamine werd later toen de structuur volledig duidelijk werd, veranderd in riboflavine en dankt deze naam aan de suiker (ribose) die hierin vóórkomt en de geelgroene (flavus = geel) kleur die deze vitamine bezit.

Vitamine B2 is slechts weinig oplosbaar in water en goed bestand tegen hitte, maar als fluorescerende stof zeer gevoelig voor licht. Onder invloed van licht wordt riboflavine omgezet in de niet als vitamine werkzame stof lumiflavine. Om die reden wordt melk die veel vitamine B2 bevat, verpakt in voor licht ondoorlaatbare melkpakken. In de gewone blanke melkflessen van vroeger liep het vitamine B2 gehalte tijdens de houdbaarheidstermijn terug met 40 tot 60 %. De melkhandel was in die tijd dan ook wettelijk verplicht de melkflessen in het donker (zonder toetreding van daglicht) te bewaren en te vervoeren. De fluorescerende eigenschappen van riboflavine zijn goed te zien bij veel nachtdieren. Het oplichten van de ogen bij het schijnsel van de maan of de koplampen van een auto wordt veroorzaakt door riboflavine in het netvlies van deze dieren.

Structuurformule vitamine B2 (riboflavine).

Vitamine B2 en ons lichaam

Vitamine B2 wordt in de dunne darm opgenomen en via de bloedbaan naar de lichaamscellen getransporteerd waar het als co-enzym functioneert. Voor twee belangrijke enzymen betrokken bij de omzetting van eiwitten en koolhydraten ten behoeve van de energieproductie speelt vitamine B2 als co-enzym een cruciale rol. Vitamine B2 is ook betrokken bij de regeneratie van de stof glutathion, een antioxidant en één van de belangrijkste beschermers van de lichaamscel tegen schade door vrije radicalen. Glutathion neemt een belangrijke plaats in bij het afweersysteem van het lichaam. Het maakt vrije radicalen, toxines en andere vreemde lichaamsstoffen onschadelijk.

Vitamine B2 wordt slechts voor een deel opgeslagen in het lichaam. Het lichaam kan vitamine B2 als het aan eiwit wordt gebonden maar voor een beperkte tijd vasthouden. Dagelijks wordt met de urine, feces en zweet vitamine B2 uitgescheiden. Het is dus belangrijk er dagelijks voldoende van binnen te krijgen. Tekorten aan vitamine B2 komen in ontwikkelde landen nauwelijks voor. Een gebrek aan vitamine B2 kenmerkt zich in ontstekingen (kloofjes) aan de mondhoeken, een ontstoken tong. Ook een rode schilferende huid bij ogen, neus en oren wordt vaak aan een vitamine B2 tekort toegeschreven, evenals bloeddoorlopen ogen door een toename van de kleinste bloedvaatjes rond het hoornvlies.

Vitamine B2 en onze voeding

De behoefte aan vitamine B2 varieert met de hoeveelheid eiwit die we opnemen. Hoe meer eiwit in onze voeding hoe meer vitamine B2 we nodig hebben. De aanbevolen dagelijkse hoeveelheid (ADH) vitamine B2 voor volwassenen uitgaande van de benodigde hoeveelheid eiwit van 60 gram bedraagt 1,5 mg. De Commissie Voedingsnormen van de Gezondheidsraad adviseert een eiwitgebruik van ongeveer 11 % van de totale energiebehoefte. Dit komt neer op ongeveer 0,9 gram eiwit per kg lichaamsgewicht. Voor een volwassene van 70 kg komt dit overeen met een dagelijkse eiwitbehoefte van 63 gram.

Naast melk en melkproducten is orgaanvlees (lever, nieren en hart) rijk aan vitamine B2. Plantaardige producten met een hoog gehalte aan vitamine B2 zijn amandelen, paddestoelen, volkoren graanproducten, sojabonen en groene bladgroenten. Bij een normaal voedingspatroon en een gemiddeld gebruik van bruinbrood en melk dragen deze twee producten al voor meer dan de helft bij in de dagelijkse behoefte aan vitamine B2. Twee en een half glas melk (500 ml) leveren 50 % van de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid. In tegenstelling tot vitamine B1 is vitamine B2 minder goed in water oplosbaar en zeer goed bestand tegen hitte. Bij de bereiding ontstaan dan ook slechts geringe (circa 15 %) verliezen. Dit neemt niet weg dat smoren en stoven van groenten beter is dan koken in veel water.